Jan Rudnicki, ur. w 1887 roku w Łukowicy k. Limanowej, a zm. w 1936 roku w Nieświeżu, to wybitny polski malarz, którego twórczość na trwałe wpisała się w historię sztuki. Był wnukiem uznanego malarza Aleksandra Gryglewskiego, a jego matką była Zofia, córka artysty. Po ukończeniu gimnazjum w Nowym Sączu w 1904 roku, Rudnicki podjął studia w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie uczył się pod okiem znakomitych pedagogów, takich jak Florian Cynk, Józef Mehoffer oraz Jacek Malczewski. Jego edukację wzbogaciły także zajęcia prowadzone przez Leona Wyczółkowskiego i Józefa Pankiewicza.
W 1909 roku Rudnicki zakończył naukę w Krakowie i udał się do Paryża, gdzie kontynuował rozwój artystyczny w szkole portretowej Antonia de La Gandara. Po pobycie we Francji odwiedził Włochy, a następnie Londyn i Nowy Jork, gdzie zgłębiał tajniki malarstwa. W 1913 roku, po zaproszeniu od księcia Aleksandra Golicyna, przebywał w Petersburgu, gdzie zyskał uznanie jako portrecista.
Po powrocie do Polski w 1920 roku, Jan Rudnicki aktywnie uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej, a następnie osiedlił się w Warszawie. Jego prace były regularnie wystawiane przez Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych, które w 1935 roku uhonorowało go dyplomem honorowym. Po jego śmierci w 1937 roku, w Zachęcie zorganizowano wystawę, na której zaprezentowano 76 obrazów, a także grafiki i szkice stworzonych przez artystę.
Rudnicki był twórcą, który dominował w stylu art déco, jego prace koncentrowały się głównie na portretach eleganckich kobiet, chociaż sporadycznie podejmował się malowania pejzaży, widoków morskich oraz kwiatów. Jego ulubioną techniką było malarstwo olejne, jednak chętnie stosował również akwarele, pastele i sangwinę. Dzieła Rudnickiego łączą w sobie niepowtarzalny styl i wyrafinowanie, co czyni je wyjątkowymi w polskiej sztuce tego okresu.
Oceń: Jan Rudnicki (malarz)